ابی ارام

صفی آشفته وانبوه ازمردوزن وکودک،

به زیرچتری ازاندوه!همه غمگین همه ناچار!

بریشان گفتگوهاازگرانی،ازنداری،ازگرفتاری،

زهرسوشکوه وزاری،فرو میریخت چون اوار.

زنی میگفت:چقدراخربه سیلی چهره ام را سرخ گردانم؟

چقدراخر…چقدراخر…نمیدانم.

زنی دیگربه تلخی گفت:سیلی هم دگرسرخی نمی اردبه این رخسار.

ومن،بابغض سنگین،

دست خالی بازمیگشتم

نیافتدتانگاه رهگذاران بردوچشم اشکبارم…روی بردیوار!

فریدون مشیری

گنجشک به خداگفت:لانه ی کوچکی داشتم.طوفان تو انراازمن گرفت.کجای دنیایت را گرفته بودم …

خداوند فرمود:ماری در راه لانه ات بود.تو در خواب بودی.بادرا فرستادم تالانه ات راویران کند.تو ازکمین مار برگشودی.

چه نعمت ها که بواسطه ی رحمتم از تو دور کردم وتو ندانسته به دشمنی ام برخاستی…

به میدان میبرم ازشوق سربازی سرخودرا  توهم اماده کن ای عشق کم کم خنجرخودرا

مراگرارزویی هست باورکن به جزاین نیست    که درتن پوشی ازشمشیربینم پیکرخودرا

هوای پرزدن ازعالم خاکی به سر دارم    خوشاروزی که بینم بی قفس بال وپرخودرا

زدل تاریکی بادخزان تاپرده بردارم      به روی دست میگیرم گل نیلوفرخودرا

من ازایمان خودیک ذره حتی برنمیگردم    تلاوت میکنم درگوش نی هم باورخود را…

گفتی چه دارد چشمهایت جزسیاهی

یادت میایدشعرخواندم ازبناهی..

گفتم اگربامن میایی چتربردار

بی اعتباراست این هوای مهرماهی.

من خانه ات هستم چه میخواهی عزیزم ـازاین مسافرخانه های بین راهی.

ان شب برایم چای دم کردی که شاید یک استکان ازخستگی هایم بکاهی.

گفتی بیاحرفی بگوییم ازسرعشق

گفتم فدایت میشوم.گفتی الهی…

آهسته باز از بغل پله ها گذشت
در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود

او فکر بچه هاست

هر جا شده هویج هم امروز می خرد
.بیچاره پیرزن همه برف است کوچه ها

باز آمدم به خانه، چه حالی! نگفتنی.

دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده کرد ولی دل شکسته بود:

بردی مرا به خاک سپردی و آمدی؟

تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر

می خواستم به خنده درآیم به اشتباه

اما خیال بود
ای وای مادرم…

استادشهریار

ببخش باران:

ببخش که تومیباری وما شسته نمیشویم…

خداوند پرسید میخوری یا میبری ؟

و من گرسنه

پاسخ دادم :میخورم!

چه میدانستم لذتها را میبرند و حسرتها را میخورند…!

چراهنوزمانده ام؟

چراغرور عشق راشبیه برگ برگ یاسهای خشک به گوشه ی

کتاب  کهنه ی دلم نشانده ام؟

چرانمیروم؟چرابه سمت ابهانمیروم؟

مگرمراازانطرف ستاره ای صدانکرد؟مگرستاره رنگ ابهانبود؟

مگرندیدم ان برنده راکه تاغروب میبریدوازبهارمیگذشت؟

مگربهار رازگریه ی خدانبود؟

مگرخداشبیه قصه های خوب بچه هانبود؟

چرارهانمیشوم؟

عازم یک سفرم ،

سفری دور به جایی نزدیک.

سفری از خود من تا به خودم..

مدتی هست نگاهم به تماشای خداست..

و امیدم به خداوندی اوست…

نیستیم

به دنیا می آییم، عکس ِ یک نفره می گیریم

بزرگ می شویم، عکس ِ دو نفره می گیریم

پیر می شویم، عکس ِ یک نفره می گیریم

و بعد دوباره باز نیستیم.