ابی ارام

صفی آشفته وانبوه ازمردوزن وکودک،

به زیرچتری ازاندوه!همه غمگین همه ناچار!

بریشان گفتگوهاازگرانی،ازنداری،ازگرفتاری،

زهرسوشکوه وزاری،فرو میریخت چون اوار.

زنی میگفت:چقدراخربه سیلی چهره ام را سرخ گردانم؟

چقدراخر…چقدراخر…نمیدانم.

زنی دیگربه تلخی گفت:سیلی هم دگرسرخی نمی اردبه این رخسار.

ومن،بابغض سنگین،

دست خالی بازمیگشتم

نیافتدتانگاه رهگذاران بردوچشم اشکبارم…روی بردیوار!

فریدون مشیری