ابی ارام

بدنگوییم به مهتاب اگرتب داریم…

دیده ام گاهی درتب ، ماه می آید پایین،میرسد دست به سقف ملکوت.

گاه زخمی که به پا داشته ام،زیروبم های زمین را به من آموخته است.

گاه دربستربیماری من،حجم گل چندبرابر شده است.

ونترسیم ازمرگ.مرگ پایان کبوترنیست.

مرگ درذات شب دهکده ازصبح سخن میگوید.

وبدانیم اگرمرگ نبود،دست ما درپی چیزی میگشت…